Pongit Fan Site :: Przegląd tematu

Alatar · Wysłany: Pon 23:14, 24 Sty 2011 Temat postu:

Od społka:

Zakres problemów do egzaminu z historii powszechnej po 1945 roku

1. Świat po zakończeniu II wojny światowej:

Nowy układ sił na arenie międzynarodowej. Demokratyczna i komunistyczna koncepcja powojennego świata. Powstanie ONZ i jej struktura organizacyjna. Systemy okupacyjne w Niemczech i japonioi. Problem ukarania zbrodniarzy wojennych. Traktaty pokojowe z sojusznikami i satelitami III rzeszy. Sytuacja wewnętrzna w ZSRR i jego pozycja na arenie międzynarodowej po wojnie. Przejęcie władzy przez komunistów w karajach Europy Środkowej i Azji. Kształtowanie się światowego systemu komunistycznego. Powstanie i działanie biura informacyjnego (Kominformu). Konflikt radziecko-jugosłowiański. Stalinizacja państw obozu komunistycznego. Świat demokatyczny w latach 40-tych. Pozycja USA na aernie międzynarodowej. Sytuacja gospodarcza świata kapitalistycznego. Sytuacja powojenna w: W. Brytanii, Francji, Włoszech i państwach skandynawskich.

2. Zimna wojna:

Rozpad Wielkiej Koalicji. Pojęcie „zimna wojna” i periodyzacja okresu. Cechy i przejawy zimnej wojny. Wojna domowa w Grecji. Doktryna Trumana. Plan Marshalla. Pakt brukselski. Pierwszy kryzys berliński. Powstanie dwóch państw niemiecki8ch. Powstanie NATO. Daleki Wschód po wojnie: Japonia pod okupacją i traktat pokojowy w San Francisco, wojna domowa w Chinach i powstanie ChRL, wojna indochińska, wojna koreańska, problem niepodległości Indonezji. Sytuacja polityczna i militarna na Bliskim i Środkowym Wschodzie: Liga Państw Arabskich, konflikt arabsko-żydowski i powstanie państwa Izrael, Iran i Irak po wojnie – problem kontroli złóż ropy naftowej. Droga do niepodległości Indii, Pakistanu, Cejlonu i Birmy.

3. Świat w okresie pierwszego odprężenia:

Międzynarodowe znaczenie zmian w ZSRR po śmierci Stalina. Pierwsze symptomy odprężenia w stosunkach międzynarodowych. Uchwały XX zjazdu KPZR. Destalinizacja krajów obozu komunistycznego. Rewolucja węgierska 1956 roku. Świat demokratyczny w latach 50-tych. Stany Zjednoczone podczas prezydentury Eisenhowera. RFN Adenauera i Erharda. Kryzys IV Republiki i powrót do władzy we Francji generała de Gaulle'a. Początek integracji gospodarczej Europy Zachodniej: EWWiS, EWG, EURATOM. Odbudowa gospodarcza Japonii i rozwój państw Dalekiego Wschodu. Rozpad imperiów kolonialnych.Konferencja w bandungu. Konflikt sueski 1956. Rewolucja na Kubie. Sytuacja wewnętrzna w państwach Ameryki Łacińskiej (Argentyna, Brazylia, Meksyk).

4.Zaostrzenie konfliktów międzynarodowych w latach 1960-1975:

Kryzys światowego systemu komunistycznego: narady moskiewskie 1957 i 1960, początek i eskalacja konfliktu radziecko-chińskiego. Dekolonizacja Afryki Powstanie ruchu państw niezaangazowanych. Kryzys berliński 1961. Kryzys karaibski (kubański). Wojna wietnamska. „Wojna sześciodniowa” 1967. Interwencja państw komunistycznych w Czechosłwacji i doktryna Breżniewa. Normalizacja stosunków między RFN i państwami komunistycznymi. Kryzys bliskowschodni 1973: wzrost roli OPEC i początek recesji gospodarczej. Rokowania rozbrojeniowe. Wygaszanie konfliktów: pokój paryski 1973, proces KBWE, porozumienie z camp David. Problem przetrzegania praw człowieka.

5.Rozpad świata dwubiegunowego:

Druga zimna wojna. Powstanie i umacnianie się opozycji w krajach komunistycznych. Interwencja radziecka w Afganistanie i jej konsekwencje. Stany Zjednoczone podczas prezydentury Raegana. Nowy etap wyścigu zbrojeń. Rewolucja w Iranie: odrodzenie islamskie i wzrost fundamentalizmu religijnego. Narastanie konfliktu północ-południe. Kryzys wewnętrzny w ZSRR jako rezultat załamania gospodarczego. Program reform Gorbaczowa i jego niepowodzenie. Obalenie reżimów komunistycznych w krajach Europy środkowej. Zjednoczenie Niemiec. Rozpad ZSRR. Integracja polityczna i gospodarcza Europy – traktat w Maastricht. Rozszerzenie NATO na wschód. Problem terroryzmu międzynarodowego – 11 września 2001. rozwój cywilizacji w okresie powojennym. Osiągnięcia nauki. Badania kosmiczne. Wielkie systemy religijne i ich rola we współczesnym świecie.

Podstawowa literatura:

- Peter Calvocoressi, Polityka międzynarodowa po 1945 roku., Warszawa 1995.

- Antoni Czubiński, Europa dwudziestego wieku. Zarys historii politycznej., Poznań 1998.

- Antoni Czubiński, Wiesław Olszewski, Historia powszechna 1939-1995., Poznań 1995.

- Józef Kukułka, Historia współczesna stosunków międzynarodowych. 1945-2000., warszawa 2001.

- Najnowsza historia świata 1945-1995 pod red. Artura Patka, Jana Rydla, Janusza Józefa Węca, Kraków 1998.

- Wojciech Roszkowski, Półwiecze. Historia polityczna świata po 1945 roku., Warszawa 1997.

- Historia polityczna świata XX wieku, red. M. Bankowicz, Wyd. UJ, Kraków 2004.

Alatar · Wysłany: Śro 0:33, 12 Sty 2011 Temat postu:

Jeśli chodzi o kolokwium nr 3 to zdali wszyscy z jednym wyjątkiem, ale nie jesteś nim...

agata · Wysłany: Wto 23:18, 11 Sty 2011 Temat postu:

Hej, podobno ktoś miał zamieścić na forum wyniki kolosa?? Ja dzisiaj nie dałam rady nawet na 5 sekund do dr Krawczyka wejść, bo nas UKA straszyła, dlatego plis, jak ktoś ma, to niech napisze Smile

Albo chociaż mnie prywatnie.

agata · Wysłany: Nie 22:17, 09 Sty 2011 Temat postu:

sooooory

Farosz · Wysłany: Nie 21:10, 09 Sty 2011 Temat postu:

Reakcja obronna mojego organizmu na naukę to rozkojarzenie i senność jak już coś wykuje to wy mi wersje zmieniacie. Dzieki wielki za korekty;p. Nie kłoćta się może nie przeczyta naszych prac

agata · Wysłany: Nie 20:47, 09 Sty 2011 Temat postu:

KellyCMI · Wysłany: Nie 20:21, 09 Sty 2011 Temat postu:

agata · Wysłany: Nie 17:51, 09 Sty 2011 Temat postu:

Cd.

91. Traktatem z Maastricht zmieniono nazwę EWG na Wspólnota Europejska, więc pierwszy filar traktatu obejmował EWWiS, WE (dawniej EWG) i Euratom

115. w 1986r. postanowiono o utworzeniu Rynku Jednolitego, który to proces miał się zakończyć do końca 1992

135. Wojna algierska była tylko impulsem, a wydarzeniem formalnie zapoczątkowującym V republikę było IMO uchwalenie konstytucji V Republiki 4 września 1958r.

170. albo Europejska Organizacja Wspólnoty Gospodarczej

172. Nie sądzę, żeby chodziło o pierwszego Somozę i Augusta Sandino, bo to było przed II wojną światową. Z kolejnym Somozą (Anastasio Debayle) walczył Daniel Ortega.

agata · Wysłany: Nie 15:52, 09 Sty 2011 Temat postu:

Po sprawdzeniu pytań i odpowiedzi na trzecie kolokwium, zauważyłam kilka błędów/nieścisłości, którymi niniejszym chcę się z Wami podzielić.

6. Według kilku niezależnych źródeł internetowych (w tym włoskiej wikipedii) Plan Vanoniego został ogłoszony w 1951r.

8. Data śmierci Aldo Moro jest nieznana - porwany został 16 marca 1978, a 9 maja 1978 znaleziono jego ciało w samochodzie i zmarł bliżej tej drugiej daty (przyjmuje się, że właśnie 9 maja) - według podręcznika "Powojnie"

9. Po przeanalizowaniu składów wszystkich rządów włoskich po II wojnie światowej - odp. to Lamberto Dini (1995-1996) - rząd niezależny (ministrowie bezpartyjni), a potem Romano Prodi (1996-1998), Massimo D'Alema (1998-2000), Giuliano Amato (2000-2001).
(W oparciu o dane na stronie włoskiego rządu http://www.governo.it)

14. 8 maja 1949r. (23 maja weszła w życie)

42. 1945-1951, 1964-1970, 1974-1979

43. 1951-1965, 1970-1974, 1979-1990

agata · Wysłany: Nie 12:04, 09 Sty 2011 Temat postu:

Wielka Brytania po II wojnie światowej
(upadek mocarstwa)

Będzie to historia upadku mocarstwa – Wielka Brytania przystąpiła do wojny jako mocarstwo, a kończyła jako szeregowe państwo.

Dwa okresy w powojennych dziejach Wielkiej Brytanii:
1. Państwo opiekuńcze (1945-1976)
2. Thatcheryzm (1976-1997)
3. Rządy Tony’ego Blaira (1997-2007)

 sytuacja Wielkiej Brytanii po II wojnie światowej:
o śmierć 400.000 obywateli (w tym 300.000 żołnierzy, 60.000 cywilów, 35.000 marynarzy) – dużo mniej, niż po pierwszej wojnie światowej, jednak straty materialne były znacznie większe, niż wówczas.
o wyczerpanie rezerw kruszców oraz kapitałów ulokowanych za granicą
o zadłużenie ekonomiczne (głównie wobec USA) wynosiło ok. 3,3mld funtów (13,4mld dolarów)
o ogromny deficyt handlu zagranicznego
o spadek dochodów z ubezpieczeń i frachtów
o zniszczenie 1/3 tonażu floty handlowej
 w lipcu 1945 roku miały miejsce pierwsze powojenne wybory – dość nieoczekiwanie zwycięstwo odniosła w nich Partia Pracy (laburzyści) – 393, 213 konserwatyści, 12 liberałowie. Wiązało się to z lewicowymi sympatiami laburzystów, którzy wystąpili z programem socjalnej polityki gospodarczej i odbudowy kraju, bazującym na raporcie Williama Beveridge’a z 1942. Społeczeństwo miało dość wojny i wyrzeczeń z nią związanych, chciało spokoju i poprawy jakości życia. Konserwatystów kojarzono z Wielkim Kryzysem lat 30’, natomiast Winstona Churchilla powszechnie obwiniano za ogromne straty i ofiary w czasie II wojny światowej. 27 lipca 1945 roku powstał rząd Clementa Attlee’go.
 pierwszy sukces: redukcja zadłużenia i nowa pożyczka od USA w wysokości 3,75 mld dolarów (dodatkowo 1,25mld dolarów od Kanady) – środki te pozwoliły w 1946 roku na przestawienie produkcji na pokojową i wprowadzenie radykalnych reform według założeń Johna Maynarda Keynesa (głównie powszechnych ubezpieczeń społecznych, a także w pełni bezpłatnej, społecznej służby zdrowia – Aneurin Bevan)
 1947 – kredyty się wyczerpały, rozpoczęto politykę ograniczonej konsumpcji, powołano Ministerstwo Gospodarki – Stafford Cripps. Program oszczędnościowy w celu zmniejszenia deficytu w handlu zagranicznym, wysokie podatki nałożone na konsumpcję, ograniczenia w imporcie.
 dopiero w 1949 roku – ożywienie gospodarcze, które było efektem Planu Marshalla (w latach 1948-1950 Wielka Brytania uzyskała w jego ramach 1mld 24mln$ pomocy), ale też dewaluacji funta w stosunku do dolara. Dla brytyjskiego eksportu słabszy funt był korzystny, ale przypieczętował jednocześnie ostateczną utratę przez Wielka Brytanię pozycji światowej potęgi gospodarczej.
 Nadal konsekwentnie mimo trudności, wprowadzano reformy mające na celu stworzenia „państwa opiekuńczego”. Nacjonalizacja pewnych gałęzi gospodarki: Bank Anglii, górnictwo węglowe, energetyka, gazownictwo, kolejnictwo i inne działy transportu, działające dotąd na granicy opłacalności i wymagające dużych nakładów. Dopiero w latach 1949-1950 znacjonalizowano pierwszą dochodową gałąź gospodarki, przemysł stalowy. Było to zgodne z ogólnoświatową tendencją wzmacniania pozycji państwa w gospodarce.
 w związku z tym pojawił się problem imigrantów z państw Brytyjskiej Wspólnoty Narodów, zwłaszcza Indii i Pakistanu, jednocześnie emigracja z kraju niezadowolonej klasy średniej, która straciła swoją pozycję i miała dość wyrzeczeń
 polityka zagraniczna: laburzysta Ernest Bevin, który kontynuował w zasadzie politykę Churchilla, przede wszystkim bliską współpracę z USA. W 1947 roku rząd Attlee’go zainicjował własny program zbrojeń nuklearnych, który podkreślał pozycję Wielkiej Brytanii w Europie. Tajne prace w tym kierunku trwały już od 1945.
 zwrot w polityce imperialnej: od 1947r. rząd Attlee’go rozpoczął konsekwentny program, którego celem było odpowiednie przygotowanie kolonii, a następnie pomoc w uzyskaniu niepodległości w ramach Brytyjskiej Wspólnoty Narodów (Commonwealth).
 kolejne wybory: luty 1950r., ponowne zwycięstwo Partii Pracy (315, 298 – konserwatyści), ale bardzo małą różnicą głosów. Pozycja premiera Attlee’go stała się niepewna, zwłaszcza w obliczu fatalnych pomyłek, jakie rząd wkrótce zaczął popełniać. Za błąd powszechnie uważano w społeczeństwie zaangażowanie się Wielkiej Brytanii w wojnę w Korei. Kolejne klęski: upaństwowienie przez Iran brytyjskiej rafinerii ropy naftowej w Abadanie oraz próba usunięcia Brytyjczyków z Sudanu, podjęta przez Egipt. Propozycja nowego budżetu, zakładające cięcia w programach socjalnych, przy podwojeniu budżetu na obronę, została ostro skrytykowana przez lewicę i związki zawodowe. Widać było, że rząd popadł w stagnację i nie ma pomysłu na politykę.
 ponowne wybory do Izby Gmin: październik 1951, tym razem niewielkie zwycięstwo konserwatystów (321 do 295). Premierem, w wieku 77 lat, został Winston Churchill. Jego rządy trwały do 1955 roku i trwały pod znakiem boomu gospodarczego.
 Nowy gabinet zaakceptował państwo opiekuńcze, ale uwolnił gospodarkę z licznych ograniczeń i obciążeń, jakie nałożyli na nią laburzyści (m.in. pozostałości reglamentacji handlu, restrykcje dotyczące wywozu dewiz, ustawy ograniczające przedsiębiorczość), zreprywatyzował przemysł stalowy. W pozostałych dziedzinach, takich jak edukacja, służba zdrowia, rolnictwo kontynuowano w zasadzie politykę poprzedników. Brytyjczycy właśnie w tym okresie w pełni poznali dobrodziejstwa państwa opiekuńczego, poziom życia stale rósł, podobnie jak entuzjazm i optymizm społeczny. Bodaj największym sukcesem tego rządu było rozwiązanie problemu mieszkaniowego – budowa domów.
 1952 – zmiana na tronie. Zmarłego Jerzego IV zastąpiła królowa Elżbieta II. Oczekiwano nadejścia nowej epoki elżbietańskiej.
 Własna bomba atomowa „Hurricane” – 1952r., broń termojądrowa – 1957r.
 w kwestii polityki kolonialnej kontynuowano politykę poprzedniego rządu
 5 kwietnia 1955 roku W. Churchill wycofał się z polityki, w pełni sławy (w 1953r. miał zawał). Jego następcą został Anthony Eden. Wybory w maju 1955 roku, potwierdziły silna pozycję konserwatystów (345 głosów, 277 za laburzystami) Gabinet Edena przetrwał jednak tylko dwa lata – gwoździem do trumny okazała się kompromitacja Wielkiej Brytanii w związku z Kampanią Sueską na przełomie października i listopada 1956r. Interwencja, przeprowadzona wspólnie z Francją i we współpracy z Izraelem, mimo sukcesu militarnego, zakończyła się klęską - pod międzynarodowym naciskiem Wielka Brytania, Francja i Izrael musiały wycofać swoje wojska z Egiptu, a ich miejsce zajęły międzynarodowe siły UNEF. Izrael osiągnął w niej dokładnie to co zamierzał - wymusił odblokowanie dla jego żeglugi Cieśniny Tirańskiej, zaś dla Wielkiej Brytanii, która nie osiągnęła żadnego ze swoich celów (wywołanie wojny izraelsko-egipskiej i wkroczenie do Egiptu w celu zapewnienia bezpieczeństwa międzynarodowej żeglugi po Kanale) cała sytuacja świadczyła niepodważalnie o utracie przez nią pozycji „supermocarstwa”. W związku z tym – w 1957r. dymisja Edena, nowy rząd utworzył Harold Macmillan
 W kolejnych wyborach w 1959 roku ponownie wygrali konserwatyści (365, 258).
 W polityce zagranicznej: serdeczne stosunki z USA. W grudniu 1962 roku Kennedy i Macmillan zawarli na wyspie Nassau (Wyspy Bahama) porozumienie o przekazaniu Wielkiej Brytanii pocisków rakietowych „Polaris” (bez głowic nuklearnych), przeznaczonych do wystrzeliwania z okrętów podwodnych
 w tym okresie miała także miejsce szczytowa faza dekolonizacji, która dzięki dalekowzrocznej i wolnej od uprzedzeń rasowych polityce Macmillena, dla Wielkiej Brytanii i jej kolonii przebiegła stosunkowo bezboleśnie.
 Jeśli chodzi o politykę wewnętrzną
 Problem imigrantów, którzy masowo przybywali na Wyspy (dotąd nie było żadnych ograniczeń). Dochodziło do rozruchów na tle narodowościowym. W 1962: pierwsza ustawa ograniczająca imigrację z Krajów Wspólnoty, wkrótce zaczęto wydawać następne
 problemy rządu: afery szpiegowskie (przede wszystkim ujawnianie osób, które będąc szpiegami ZRSS, pracowały jednocześnie dla brytyjskich służb specjalnych lub na brytyjskich uniwersytetach). Społeczeństwo obawiało się, że rozpocznie się nagonka podobna do maccartyzmu w USA, Macmillan latem 1962 r. zdymisjował 16 swoich ministrów, czym zyskał sobie przydomek Mc Knife (Mac nóż), w nawiązaniu do Nocy Długich Noży, a jego autorytet bardzo upadł. Ostatecznym ciosem okazały się problemy gospodarcze: wysokie bezrobocie, fakt, że w 1962r. Brytyjczycy pierwszy raz mieli niższe średnie dochody niż Niemcy czy Francuzi (cios moralny). Zamiast inwestycji w przemysł, pieniądze przeznaczano na świadczenia socjalne, „państwo opiekuńcze” zaczęło być niewydolne.
 Pozycję rządu Macmillana ostatecznie osłabiła afera Johna Profumo, który romansował z Christine Keeler, showgirl, romansującą jednocześnie z rosyjskim dyplomatą. Skandal ten podkopał pozycję konserwatystów i przyczynił się do ich porażki w następnych wyborach.
 w październiku 1964r. miały miejsce wybory do Izby Gmin – nieznaczne zwycięstwo Partii Pracy (317, 304), kierowanej od roku przez Harolda Wilsona, znanego z pragmatyzmu i energii. Społeczeństwo obdarzyło nowego premiera dużym kredytem zaufania, oczekując przemian i ożywienia gospodarczego. Minimalna przewaga jaką Partia Pracy uzyskała w Izbie Gmin nie sprzyjały stabilnemu rządzeniu. Z tego powodu już w 1966 r. odbyły się przedterminowe wybory. Partia Pracy przeprowadziła żywą i agresywną kampanię wyborczą, oskarżając poprzedników o spowodowanie trudności ekonomicznych z którymi musiał teraz borykać się rząd. Tym razem wybory przyniosły zdecydowaną wygraną laburzystów, których przewaga w parlamencie nad Partią Konserwatywną wyniosła 111 mandatów (364, 253).
 Wbrew obietnicom, Partia Pracy nie mogła dokonać uzdrowienia gospodarczego. Keynesowski model ekonomii powoli stawał się nieskuteczny, ale rezygnacja z niego oznaczałaby dla laburzystów utratę poparcia związków zawodowych, z których wywodził się jej elektorat. Wilson usiłował wprowadzić metody gospodarki socjalistycznej (planowanie, kontrola cen i płac, nacjonalizacja pewnych gałęzi gospodarka, w tym ponowna nacjonalizacja przemysłu stalowego w 1967r.), ale kroki te nie rozwiązały problemów brytyjskiej gospodarki i zostały wkrótce zarzucone.
 Podobnie w polityce zagranicznej:
o niechęć wobec Wspólnoty Europejskiej – Wielka Brytania nie zbliżyła się do niej, mimo korzyści, jakich można było się spodziewać po wstąpieniu w jej struktury
o pogorszenie stosunków z USA – Wilson nie udzielił Stanom Zjednoczonym poparcia w ich polityce wobec Bliskiego Wschodu i Indochin, w 1968r. podjęto decyzję o redukcji wydatków obronnych i porzuceniu baz wojskowych „na wschód od Suezu”, co podważyło w oczach USA wiarygodność Wielkiej Brytanii jako sojusznika.
o 1968 – poważny kryzys w Irlandii Północnej. Krótko o genezie konfliktu: w 1921r. dokonano podziału Irlandii na Irlandię Północną (historyczna prowincja Ulster), prowincję Zjednoczonego Królestwa, oraz Wolne Państwo Irlandzkie, później Republikę Irlandii, niezależną od Wielkiej Brytanii (W 1937 r. republika uzyskała swojego prezydenta, a w 1949 wystąpiła ze Wspólnoty Brytyjskiej). W związku z tym powstały dwie tendencje polityczne: jedna, zmierzająca do włączenia Irlandii Północnej do niepodległej Republiki Irlandii (głównie katolicy), druga, lansowana głównie przez protestantów, mająca za cel pozostanie w granicach Zjednoczonego Królestwa. Sytuacje zaogniały różnice ekonomiczne między katolikami z Ulsteru, którzy tworzyli uboższą część społeczeństwa. W 1968r. Irlandia Północna przeżywała ciężki kryzys, związany z załamaniem przemysłu okrętowego i tekstylnego. Katolicy, w których kryzys najmocniej uderzył, wyszli na ulice demonstrując przeciwko politycznej i ekonomicznej dyskryminacji, do jakiej prowadził brytyjski system wyborczy oraz istniejący ustrój komunalny. W rozruchy włączyła się IRA (Irlandzka Armia Republikańska) – fala zamachów zarówno przygotowanych przez IRA, jak i protestantów. Londyn próbował przekonać autonomiczne władze w Belfaście do ustępstw na rzecz katolików, ale stanowczy sprzeciw protestanckich radykałów uniemożliwił jakiekolwiek próby znalezienia kompromisu. W kwietniu 1970 r. na prośbę władz w Belfaście rząd brytyjski wysłał do Irlandii Północnej oddziały wojskowe w celu zaprowadzenia porządku.
 w efekcie wszystkich tych trudności, po nowych wyborach w czerwcu 1970r. do władzy powrócili konserwatyści (330, 288), a premierem został Edward Heath. kwestia Irlandii Północnej: konflikt i terror narastał, W lutym 1971 roku z rąk IRA zginął pierwszy brytyjski żołnierz. 30 stycznia 1972 roku w Londonderry, w Irlandii Północnej, podczas pokojowej demonstracji żołnierze brytyjscy zabili 13 jej uczestników i ranili 14. Wydarzenie to nazwano "krwawą niedzielą". Zaczęła się wojna, w której IRA walczyła nie tylko z ulsterską policją (RUC) i brytyjską armią, ale też z nielegalnymi protestanckimi organizacjami zbrojnymi (np. UVF, UDA, UFF, LVF). W jej trakcie wszystkie strony dopuściły się licznych zbrodni. W tym czasie Heath podejmował próby pokojowego rozwiązania sporu. Dopiero w 1973, po kilku latach rozmów, Heath, Liam Cosgrave, premier Republiki Irlandii oraz umiarkowani politycy Irlandii Północnej zawarli porozumienie, na mocy którego władza nad Ulsterem miała być proporcjonalnie dzielona między poszczególne grupy wyznaniowe. Powołano także instytucję stałych konsultacji brytyjsko-irlandzkich. Gwałtowny sprzeciw radykalnych protestantów, z pastorem Ianem Paisleyem na czele, doprowadził do załamania się procesu pokojowego w Irlandii Północnej i wznowienia wojny.
 Heath był wybitnym muzykiem, ale mało wyrazistym politykiem. Jednakże to on wprowadził Zjednoczone Królestwo do Wspólnoty Europejskiej. Rząd Edwarda Heatha upadł wskutek problemów gospodarczych. Przystąpienie Wielkiej Brytanii do EWG wywołało początkowo tarcia, dodatkowo problemem był kryzys naftowy (wzrost ceny ropy, reglamentacja prądu) i strajk górników, domagających się podwyżki płac.
 w lutym 1974 roku, w kolejnych wyborach minimalnie zwyciężyła Partia Pracy (301, 297). Skalę społecznego rozczarowania obiema głównymi partiami ukazał fakt, że do Izby Gmin w tych wyborach weszło aż 39 posłów z innych ugrupowań. Premierem ponownie został Harold Wilson, który rozpisał ponowne wybory. Spełniając żądania górników i nagłaśniając negocjacje w sprawie warunków uczestnictwa Wielkiej Brytanii w EWG zyskał poparcie i w wyborach w październiku 1974 roku Partia Pracy miała już 317 mandatów (277 konserwatystów).
 Stan gospodarki był jednak bardzo zły, kolejny premier James Callaghan także nie potrafił wcielić w życie socjalistycznego programu laburzystów – stagnacja w gospodarce, bezrobocie, inflacja, wzrost cen.
 w nowych wyborach w maju 1979 roku, konserwatyści zyskali 339 mandatów (Partia Pracy – 269), a urząd premiera objęła Margaret Thatcher.
 Podsumowując okres 1945-1976 trzeba powiedzieć, że zatarł się w nim kontrast między Partią Pracy i konserwatystami – obie partie realizowały politykę „państwa opiekuńczego” w miarę konsekwentnie (sympatie społeczne przesunięte na lewo). Problem przemysłu – niedoinwestowany i eksploatowany (duże wydatki na świadczenia socjalne oraz na programy zbrojeniowe, nie starczało już na przemysł). Na obie te rzeczy (kosztowną politykę socjalną i zbrojenia) państwo nie było stać. Dodatkowo – wszechpotęga związków zawodowych (blokowanie rozwoju, liczne strajki). Lata 60’ i 70’ – Wielka Brytania nazywana „chorym człowiekiem Europy”

rządy Margaret Thatcher:
o Margaret Thatcher urodziła się w 1925r. w Grantham (hrabstwo Lincoln) w rodzinie metodystów. Skończyła chemię na Oxfordzie (z drugimi wynikiem na roku). Szybko zajęła się polityką, z ramienia Partii Konserwatywnej. Była ministrem edukacji i nauki w rządze Edwarda Heatha, a po jego upadku w 1974r. objęła przywództwo Partii Konserwatywnej i wkrótce zaczęła być znana jako „Żelazna Dama”. jeden z ministrów tak opisał Margaret Thatcher: wstajesz rano, kłócisz się z żoną, jesz zimne śniadanie, służbowy samochód się spóźnia, przyjeżdżasz do pracy, a tam masz szefa kobietę o wiele gorszą od twojej żony, a nawet teściowej i co najgorsze, ta szefowa zawsze, ale to zawsze podejmuje dobre decyzje.

Poglądy (thatcheryzm):
o Gospodarka
 łączył nowoczesny liberalizm gospodarczy z konserwatywnym systemem wartości.
 Zerwanie z modelem państwa opiekuńczego i ograniczenie interwencjonizmu państwowego (według Thatcher państwo opiekuńcze prowadzi do demoralizacji obywateli, utraty motywacji i chęci do działania.)
 neoliberalna polityka gospodarcza i społeczna,
 indywidualna wolność i świętość własności prywatnej (przekonanie o tym, że każdy jest kowalem własnego losu): szeroki zakres prywatyzacji i popieranie przedsiębiorczości indywidualnej
 ograniczenie wszechwładzy związków zawodowych, blokujących tendencje modernizacyjne
 Wskutek ograniczenia subwencji rządowych upadł szereg nierentownych zakładów pracy, co spowodowało wzrost bezrobocia, jednocześnie jednak działania te wymusiły restrukturyzację i modernizację przemysłu
 obniżenie podatków bezpośrednich i podniesienie podatków pośrednich
 drastyczne ograniczenie wydatków publicznych i socjalnych
 polityka silnego i stabilnego pieniądza
 zabiegi te miały przywrócić mechanizmy wolnego rynku i wyprowadzić Wielką Brytanię z zapaści gospodarczej,
o Konserwatywny model społeczny
 silna rodzina,
 patriotyzm,
 religijność,
 konserwatywny system wartości oparty na Biblii

Polityka wewnętrzna za Margaret Thatcher:
 działania rządu zaczęły szybko przynosić efekty, czemu sprzyjał ogólnoświatowy rozwój gospodarczy. Inicjatywy popierające przedsiębiorczość i inwestycje spotkały się z dużym odzewem, dodatkowo właśnie w tym momencie prowadzone od 1975r. wydobycie ropy naftowej z brytyjskich złóż pod dnem Morza Północnego zaczęło przynosić olbrzymie dochody, co ułatwiało utrzymanie stabilności finansowej (Wielka Brytania przestała być uzależniona od importu tego surowca)
 w czerwcu 1983r. miały miejsce wybory do Izby Gmin, w których laburzyści uzyskali najgorszy od zakończenia II wojny światowej wynik (397, 209). Przyczyną tego były z jednej strony sukcesy konserwatystów: w uzdrawianiu gospodarki oraz wygrana wojna o Falklandy (o tym dalej), z drugiej strony zaś kryzys w łonie samej Partii Pracy, która pod przywództwem Michaela Foota oraz Neila Kinnocka przesunęła się na lewo. Bardziej umiarkowani działacze odeszli, tworząc Partię Socjaldemokratyczną, która jednak nie osiągnęła większego sukcesu i nie stała się silnym centrum. Partia Pracy pozostała jednak osłabiona, tracąc część elektoratu.
 W latach 1979-1983 Margaret Thatcher i konserwatyści umocnili swoja władzę w społeczeństwie, w następnych latach zaś konsekwentnie realizowali swoje cele. Spotkało się to jednak wkrótce ze sprzeciwem tej części społeczeństwa, która na przemianach w duchu gospodarczego liberalizmu najbardziej traciła, a więc ludności robotniczej. Z licznych strajków w tym okresie, największym i najbardziej gwałtownym był wielki strajk związku zawodowego górników, który wybuchł w marcu 1984r. Thatcher była jednak do niego przygotowana: już wcześniej zgromadzono zapasy węgla, zaś negatywna kampania prasowa sprawiła, ze od strajkujących wkrótce odwróciło się społeczeństwo. Strajk trwał blisko rok, po czym górnicy ustąpili, nie osiągając żadnych korzyści. Bezkompromisowa postawa pani premier wobec strajków i związków zawodowych w ogóle: w latach 80’ wprowadzono szereg ustaw ograniczających uprawnienia związków zawodowych (m.in. nałożenie na związki zasady odpowiedzialności materialnej za straty poniesione przez zakład). Pod koniec lat 80’, dzięki tej polityce, związki zawodowe utraciły swoje wpływy i pozycję, Margaret Thatcher wygrała.
 jednocześnie także gabinet Thatcher prowadził politykę kontroli imigracji (popierano przede wszystkim przyjazd osób wykształconych i zamożnych), imigracja z krajów byłego imperium uległa zmniejszeniu, jednocześnie zwiększyła się imigracja z Europy. Społeczeństwo brytyjskie w latach 80’ powoli zaczęło się przyzwyczajać do wielokulturowości.
 Ograniczenie subwencji na kulturę i oświatę, co spotkało się z krytyką środowisk akademickim, którym bardzo zmniejszono dotacje. Pierwszy raz się zdarzyło, by Oksford odmówił nadania premierowi tytułu honoris causa.

polityka zagraniczna:
 cel: odbudowanie mocarstwowej pozycji Wielkiej Brytanii, która miała zacząć istotnie wpływać na światową politykę, we współpracy z USA. Dobre stosunki ze Stanami Zjednoczonymi, oparte w dużej mierze na osobistej sympatii między Thatcher a Ronaldem Reganem, stały się filarem polityki zagranicznej. Rząd brytyjski popierał w tym okresie wszystkie inicjatywy polityczne i wojskowe swojego sojusznika (nawet bombardowanie Libii w kwietniu 1986r.), zezwolił także Armii USA na umieszczenie na wyspach wyrzutni rakiet atomowych (reakcją na to były masowe protesty społeczeństwa)
 Popieranie strefy wolnego handlu w Europie, ale ograniczanie ponadnarodowych funkcji Wspólnot Europejskich (nacjonalizm)
 jedno z najważniejszych wyzwań rządu: konflikt z Argentyną o Falklandy, nazywane przez Argentyńczyków Malwinami. Wyspy te, zamieszkiwane przez około 2000 mieszkańców, należały do Wielkiej Brytanii, jednak Argentyna rościła sobie do nich pretensje. Panująca od 1976r. dyktatura wojskowa, doprowadziła kraj do ruiny – terror, masowe aresztowania, gigantyczna inflacja i bezrobocie wywoływały ogromne niezadowolenie społeczne. W początkach 1982 roku powstał plan przeprowadzenia zwycięskiej operacji zbrojnej, która mogłaby podreperować w społeczeństwie argentyńskim nadszarpnięty prestiż rządu w Buenos Aires oraz przywrócić spokój wewnętrzny. Wojna o Falklandy (w tym punkcie w całym kraju panowała zgoda) miała odwrócić uwagę społeczeństwa od problemów wewnętrznych kraju. 2 kwietnia 1982r. miała miejsce argentyńska inwazja na wyspę, ale już trzy dni później na Falklandy została skierowana brytyjska flota i oddziały desantowe. Margaret Thatcher wykazała się zdecydowaniem i determinacją. Przy dyskretnym, choć znaczącym wparciu USA, Wielka Brytania odniosła stosunkowo szybkie i niekwestionowane zwycięstwo i już w połowie czerwca 1982r. przeciwnik skapitulował. Konsekwencją wojny był upadek argentyńskiej junty, natomiast dla Margaret Thatcher i konserwatystów, niebywały wzrost poparcia społecznego, co przyczyniło się do wspomnianej spektakularnej wygranej w wyborach w 1983r.
 brak sukcesów w Irlandii Północnej. W 1985r. zawarto kolejne porozumienie o podziale wpływów między katolikami i protestantami – dawało ono możliwość niepodległej Republice Irlandii ograniczone ingerencji w sprawy Ulsteru, a w 1988r. ustawy gwarantujące równouprawnienie w zatrudnieniu. Kroki te miały na celu załagodzenie sytuacji i odwrócenie sympatii ulsterskich katolików od IRA, ale nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. Terroryzm nie ustawał. Notabene w 1984r. jego ofiarą o mało nie padła sama Margaret Thatcher. W październiku tego roku IRA dokonała zamachu bombowego na hotel w Brighton. Zamach miał miejsce podczas konferencji konserwatystów. Zginęło pięć osób, Margaret Thatcher uratowało tylko to, że w momencie wybuchu korzystała właśnie z toalety.
 Margaret Thatcher była także pierwszym zachodnim politykiem, który odniósł się z sympatią do reform Michaiła Gorbaczowa

Upadek Konserwatystów
 cięcia w wydatkach na opiekę społeczną, gospodarkę komunalną, społeczną służbę zdrowia i edukację, których dokonywano w warunkach pogarszającej się koniunktury politycznej, z biegiem czasu zaczęły wywoływać społeczne niezadowolenie. W wyborach w 1987r. konserwatyści zwyciężyli, ale już nie tak spektakularnie, jak cztery lata wcześniej (376, 229).
 w 1990 rząd wprowadził podatek pogłówny, który płacić mieli w równej wysokości wszyscy obywatele kraju. Oznaczało to przerzucenie ciężaru finansowania państwa z zamożnych warstw na uboższe i spotkało się to z powszechnym oburzeniem. W wyniku kryzysu gabinetowego Margaret Thatcher ustąpiła z gabinetu (jej współpracownicy oskarżali ją o osobistą dyktaturę, utratę kontaktu ze społeczeństwem, ministrowie kolejno podawali się do dymisji). Jej miejsce zajął John Major.
 Poparcie dla konserwatystów nadal spadało, co obrazują wyniku wyborów w kwietniu 1992r. (336, 271). Konserwatyści nadal jednak utrzymywali się przy władzy, borykając się z coraz poważniejszymi problemami. Kontrowersje wzbudzała ratyfikacja traktatu z Maastricht (o tym dalej) a także kwestia Irlandii Północnej. W 1994r. udało się doprowadzić do zawieszenia broni terrorystycznych organizacji, ale rozmowy pokojowe, które wkrótce potem nastąpiły nie doprowadziły do rozwiązania problemu i na początku 1996r. IRA i pozostałe nielegalne formacje powróciły na drogę terroryzmu.
 Rządy konserwatystów ostatecznie upadły, gdy przywództwo w Partii Pracy objął charyzmatyczny Tony Blair. W kolejnych wyborach w 1997r. konserwatyści ponieśli druzgocącą porażkę (418,165), a Partia Pracy objęła rządy, z Tonym Blairem jako premierem, wygrywając kolejne wybory w 2001r. i w 2005r. W 2007r. Tony Blair podał się do dymisji. Po nim tekę premiera objął Gordon Brown. W wyborach w maju 2010r. Partia Pracy po raz pierwszy od 13 lat przegrała, ale konserwatyści nie mieli stabilnej większości. Powstał wówczas pierwszy w historii Wielkiej Brytanii rząd koalicyjny (Partia Konserwatywna z Liberalnymi Demokratami) z Davidem Cameronem jako premierem. Rządzi on do dziś.

Wielka Brytania wobec integracji europejskiej:
 kwestia integracji europejskiej: początkowo zainteresowanie zarówno rządu, jak i opozycji (W. Churchill), ale gdy w 1949 roku powołano do życia NATO (Pakt Północnoatlantycki), politycy brytyjscy przestali interesować się integracja europejską i nie włączyli się, mimo zaproszeń do Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, powstałej w 1952. Uważano, że dla gospodarki Wielkiej Brytanii ważniejsze są kontakty z zamorskimi rynkami, zwłaszcza z krajami Wspólnoty Brytyjskiej, niż związki z kontynentem. To przeświadczenie okazało się błędne.
 kwestia integracji europejskiej: wkrótce okazało się, że kraje, które wstąpiły do EWWiS (Belgia, Francja, Holandia, Luksemburg, RFN, Włochy) dobrze na tym wyszły, a ich rozwój gospodarczy był o wiele bardziej dynamiczny niż brytyjski. W 1958 roku rozpoczęła działalność Europejska Wspólnota Gospodarcza. W odpowiedzi na utworzenie EWG, Londyn powrócił do koncepcji wolnego handlu, jednak poparło ją jedynie kilka krajów z obrzeży kontynentu – 3 maja 1960r. powstała EFTA (Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu (ang. European Free Trade Association) –powstała 3 maja 1960 r. na mocy konwencji sztokholmskiej, mająca na celu utworzenie strefy wolnego handlu między państwami członkowskimi, którymi były: Austria, Dania, Norwegia, Portugalia, Szwajcaria, Szwecja i oczywiście Wielka Brytania. Z czasem większość członków wystąpiła, wybierając członkostwo w konkurencyjnej i o zdecydowanie większej integracji ekonomicznej EWG. Rząd Macmillana 9 sierpnia 1961r. złożył wniosek o przyjęcie Zjednoczonego Królestwa do EWG, ale został on wówczas odrzucony. Po długich negocjacjach, został on w 1963r. obrzucony. Podobnie było w roku 1966r. Próby wejścia Wielkiej Brytanii do EWG blokował Charles de Gaulle
 Dopiero 1 stycznia 1973r. premier Edward Heath doprowadził do wejścia Zjednoczonego Królestwa do Wspólnoty Europejskiej, co, jak się później okazało było dla Wielkiej Brytanii jedyną szansą na przetrwanie.
 w 1975 roku odbyło się w Wielkiej Brytanii referendum w sprawie członkostwa w EWG, za było 67%
 za czasów Margaret Thatcher kluczową kwestią były wpłaty do budżetu EWG. Wielka Brytania płaciła najwięcej ze wszystkich 9 państw członkowskich, mimo że wcale nie była najbogatszym krajem, biorąc pod uwagę dochód na obywatela. Dla przykładu w 1978r. 20% wpływów do EWG pochodziło z Wielkiej Brytanii, wracało zaś 8,7%. Thatcher wywalczyła najpierw spore rabaty dla Zjednoczonego Królestwa, natomiast w 1984r. zawarto układ w Fontainbleau, na którym obniżono o połowę brytyjski wkład w EWG.
 Kolejnym wyzwaniem okazał się Traktat z Maastricht i przeprowadzane w związku z nim debaty i negocjacje. Zastrzeżenia w Wielkiej Brytanii budziła kwestia suwerenności poszczególnych krajów i ich parlamentów, wspólna polityka monetarna, oraz problem zobowiązań socjalnych. W przypadku ostatniej kwestii premierowi Majorowi udało się wyłączyć rozwiązania socjalne z traktatu i umieszczenie ich w Karcie Praw Socjalnych, której ratyfikacja nie była konieczna. Partia Pracy oczywiście żądała akceptacji owej Karty, konserwatywni eurosceptycy w ogóle odrzucenia traktatu. Premier był więc naciskany z różnych stron, ale ostatecznie osiągnął swoje cele: Wielka Brytania ratyfikowała układ, ale nie musiała przystępować do wspólnej polityki monetarnej i akceptować Karty Praw Socjalnych, wykreślono też z traktatu termin „federalny”.

Alatar · Wysłany: Czw 1:44, 06 Sty 2011 Temat postu:

Wysłałem na maila odpowiedzi na wszytskie pytania na kolokwium, opracowane przez inną grupę. Bardzo proszę o nieafiszowanie się z tym konkretnym opracowaniem, szczególnie w obecności grupy nauczycielskiej i jej awangardy...

Życzę powodzenia.

kamila · Wysłany: Śro 0:28, 05 Sty 2011 Temat postu:

177. Podaj tytuł książki S. Huntingtona o rywalizacji w świecie podwubiegunowym? – „Zderzenie cywilizacji”……………………
178. Podaj tytuł książki F. Fukuyamy o rywalizacji w świecie podwubiegunowym? – „Koniec historii?”……………………
179. Podaj trzy cechy globalizacji? – mobilność, macdonaldyzacja, koncentracja kapitału (fuzje przedsiębiorstw)……………………………..
180. Podaj 2 negatywne skutki globalizacji degradacja środowiska naturalnego, kontrolowanie wolnego rynku przez korporacje………………………………………………….
181. Podaj 2 pozytywne skutki globalizacji – szybkość rozprzestrzeniania się innowacji, szybkość przemieszczania się/ komunikowania ……………………………………………..
182. Podaj dwie instytucje finansowe mające charakter globalny? – Międzynarodowy Fundusz Walutowy, Bank Światowy……………………………….
193. Podaj w którym roku po raz pierwszy użyto słowa globalizacja? – kwestia problematyczna
1953 – wg wiki
1959 – jw
1960 – termin „globalna wioska” (to znalazłam w literaturze do referatu)
1961 – termin „globalizacja” pojawia się w słowniku………………..

kto miał referaty o Nikaragui i Francja-Algieria?? przyznać się Smile

tego głównie brakuje w odp

jak będę mieć wszystko to wrzucę foty na maila (w tych notatkach, co dziś kserowaliśmy nie ma wszystkich odp, niektóre są błędne)

Ewa · Wysłany: Pon 14:50, 27 Gru 2010 Temat postu: :)

3. Napisz kto został pierwszym powojennym premierem Włoch ? Ferruccio Parri
101. Podaj nazwę jednostki obrachunkowej we Wspólnotach Europejskich ustalonej w 1973 r ? …ECU ( European Currency Unit)…………………
102. Podaj kiedy do Wspólnot Europejskich przystąpiła Portugalia ? 20 VI 1985………………
103. Podaj nazwę podatku od wartości dodanej ? ……VAT………………
104. Podaj które państwa 14.06.1985 r., podpisały układ w Schengen ? …… Belgią, Holandią, Francją, Luksemburgiem i RFN………………
105. Podaj datę utworzenia Rady Europejskiej ? … 9-10 grudnia 1974 …………………
106. Podaj czego dotyczył II filar traktatu w Maastricht ? … Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa ………………………………..
107. Napisz kiedy EWG podpisała porozumienie z 46 państwami Afryki, Pacyfiku i strefy Karaibów przyznając im przywileje w wzajemnym obrocie handlowym? ……………………
108. Podaj miejsce gdzie postanowiono o utworzeniu Rady Europejskiej ? …… W czasie konferencji na szczycie w Paryżu ………………
109. Podaj imię i nazwisko osoby której inicjatywą był Europejski System walutowy ? ……………………
110. Podaj wartość (parytetu) odchylenia kursu waluty w Europejskim Systemie Walutowym ? ……2 %………………
111. Podaj (miesiąc, rok) podpisania Traktatu Nicejskiego ? ……II 2001

meg · Wysłany: Wto 17:10, 21 Gru 2010 Temat postu:

215. Podaj jak nazywał się cesarz Etiopii po II wojnie światowej? Haile Selassie I
216. Podaj kto przejął władzę w Somalii w 1969r.? Mohammed Siad Barre
217. Podaj kiedy Dżibuti uzyskało niepodległość ? 1977
218. Podaj nazwy dwóch plemion miedzy którymi doszło do wojny domowej w Dżibuti? Afarowie i Issowie
219. Podaj kto w 1977r. przejął władze w Etiopii ? Mengystu Hajle Marjama
220. Podaj kiedy Libia ogłosiła niepodległość? 1951
221. Podaj nazwę pierwszego afrykańskiego państwa które po II wojnie światowej ogłosiło niepodległość? Libia
222. Podaj kto w 1951r. stanął na czele Libii? Muhammad Idris al-Mahdi (Idris I)
223. Podaj jak nazywało się powstanie w Kenii w 1952r? powstanie Mau Mau
224. Podaj kto stanął na czele secesjonistów w Katandze? Moise Czombe ???
225. Podaj imię i nazwisko lewicowego premiera Konga zamordowanego w 1961r? Patrice Lumumba
226. Podaj kto był prezydentem Konga w czasie konfliktu z Katangą? Joseph Kasavubu
227. Podaj kto w 1965r. objął pełnie władzy w Kongu? gen. Mobutu?
228. Podaj nazwę „najmłodszego” państwa w Afryce? Erytrea
229. Podaj nazwę terytorium zależnego okupowanego przez Maroko? Sahara Zachodnia?
230. Podaj kiedy był rok Afryki? 1960
231. Podaj ile państw uzyskało niepodległość w Roku Afryki? 17
232. Wymień co najmniej dwa państwa które uzyskały niepodległość w I fazie dekolonizacji? Ghana, Gwinea, Maroko, Sudan, Libia, Tunezja
233. Wymień co najmniej dwa państwa które uzyskały niepodległość w II fazie dekolonizacji? Czad, Kongo, Mali, Senegal, Somalia, Togo … (te państwa po 1960)
234. Wymień co najmniej dwa państwa które uzyskały niepodległość w III fazie dekolonizacji? Dżibuti, Zimbabwe, Namibia, Erytrea…
235. Podaj jakie plemię przewodziło powstaniu Mau-Mau? Plemie kikuju
236. Podaj kiedy powstała OJA ?Organizacja Jedności Afryki
237. Podaj ile było państw-założycieli OJA ? 31
238. Podaj jak nazywała się pierwsza brytyjska kolonia w Afryce która uzyskała niepodległość po II w. św.? Sudan???
239. Podaj kto stanął na czele niepodległej Ghany? K. Nkrumanh?

Meg · Wysłany: Wto 15:36, 21 Gru 2010 Temat postu:

72. Wyjaśnij skrót: EFTA ? Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu
73. Wymień państwa założycielskie EFTA ? Austria, Dania, Norwegia, Portugalia, Szwajcaria, Szwecja, Wielka Brytania
74. Napisz jakie państwo stało się członkiem EFTA w 1970 ? Islandia
75. Napisz jakie państwo stało się członkiem EFTA w 1986 ? 1967 Finlandia?
76. Napisz jakie państwo stało się członkiem EFTA w 1991? Liechtenstein
77. Wymień państwa - obecnych członków EFTA ? Islandia, Liechtenstein, Norwegia, Szwajcaria,
78. Podaj gdzie ma siedzibę Rada EFTA ? Genewa?
79. Napisz gdzie podpisano układ o powołaniu Europejskiego Obszaru Gospodarczego (zniesienie barier miedzy EFTA i EWG)? Porto
80. Napisz kiedy podpisano układ o powołaniu Europejskiego Obszaru Gospodarczego (zniesienie barier miedzy EFTA i EWG)? 2 maj 1992
81. Podaj datę dzienną powstania EFTA ? 3 maj 1960
82. Napisz gdzie utworzono EFTA ? Sztokholm
83. Napisz kiedy z EFTA wycofała się W.B. i Dania ? 1973
84. Napisz kiedy z EFTA wycofała się Portugalia ? 1986
85. Napisz kiedy z EFTA wycofała się Austria, Finlandia i Szwecja ?1995
86. Wymień nazwisko francuskiego ekonomisty – entuzjasty przyszłej integracji europejskiej ? Jean Monnet?
87. Podaj imię i nazwisko ministra spraw zagranicznych Francji, który był inicjatorem powstania EWWiS ?Robert Schuman
88. Podaj datę dzienna podpisania traktatów rzymskich ? 25 maj 1957
89. Podaj datę utworzenia Europejskiego Systemu Walutowego ? 5 grudzień 1987
90. Podaj kiedy do Wspólnot Europejskich przystąpiła Hiszpania ? 1986
91. Podaj czego dotyczył I filar traktatu w Maastricht ? Wspólnoty Europejskiej (unii gospodarczej) wspólny rynek gospodarczy, polityka rolna, unia walutowa itp.
92. Podaj czego dotyczyły tzw. kryteria kopenhaskie ? Zbiór kryteriów, które muszą spełnić nowo wstępujące do Unii Europejskiej państwa, by zostać przyjętymi. Dzielimy je na kryteria polityczne i ekonomiczne.
93. Podaj państwa które 1.01.1995 przystąpiły do UE ? Austria, Finlandia, Szwecja
94. Podaj (miesiąc, rok) podpisania Traktatu Amsterdamskiego ? 2 październik 1997
95. Podaj nazwiska dwóch polskich polityków którzy podpisali traktat w Lizbonie ? Radosław Sikorski, Donald Tusk
96. Podaj datę dzienna podpisania traktatu w Lizbonie ?13 grudnia 2007
97. Podaj kiedy do Wspólnot Europejskich przystąpiła Grecja ? 01.01.1981
98. Podaj ilu obecnie posłów liczy Parlament Europejski ? 736 (na 2009) obecnie nie wiem
99. Podaj dlaczego 9 maj jest Dniem Europy ? rocznica przedstawienia planu powstania EWWiS przez R. Schumana. początki unii europejskiej.
100. Napisz gdzie EWG podpisała porozumienie z 46 państwami Afryki, Pacyfiku i strefy Karaibów przyznając im przywileje w wzajemnym obrocie handlowym? Lome